| |
|
|
 The Soft Machine stal de show - Hit Week - N° 13 - 15 Dec. 1967
|
Er is dus weer zoiets geweest. Zo'n popkonsert waarop we in spanning hebben zitten wachten. En het was inderdaad niet mis. Hoewel toch wel even anders dan we eerst dachten. Want er waren tegenvallers, of eigenlijk : één tegenvaller, het optreden van de Electric Prunes namelijk. Maar daar stond een optreden van de Soft Machine, begeleid door een ongelooflijk lichtspel, tegenover dat die teleurstelling meer dan goed maakte. Het moet nog maar eens gezegd worden : zulke avondjes uit moeten er meer komen. Er zijn mensen genoeg die regelmatig in een komfortabele omgeving van fantastiese pop willen genieten. Het zullen er veel meer worden naarmate er meer van zulke optredens georganiseerd worden.
|
|
We zijn eigenlijk zo weinig' gewend dat we nu al gauw blij zijn. Wat weer niet wil zeggen dat we met alles tevreden zijn, maar wel dat we voorlopig nog zeer enthousiast voor van alles openstaan. Daarom waren er ook heel wat mensen naar het Concertgebouw gekomen, ook al ging het om een minder bekende groep als The Electric Prunes. Heel wat goed geklede mensen rookten, hun sigaretje en hun wierookstaafje terwijl ze opgingen in de (hm) elektriese kosmos van de moderne Pop. Die begon al vrij aardig met het optreden van de Zipps. De jongens uit Dordrecht schotelden ( zeer kosmies, UFO'S nietwaar) ons de beste lichtshow voor die we ooit in Nederland gezien hebben. En die het tegen een groot aantal buitenlandse lichtshows best kan opnemen. Met statiese en borrelende dia's en gekleurde lampen, al dan niet ritmies meespelend waren de Zipps zeer enthousiast bezig. En het deed het zeer in het Concertgebouw. Wat hun muziek betreft zijn de Zipps de laatste tijd niet zo schokkend vooruitgegaan ; het is, vooral ritmies, eigenlijk'n beetje teveel het recht op en neer werk. Maar best goed hoor, al was het zangwerk van Philip Eizerman een beetjete weinig geartikuleerd. Daarna was de Soft Machine aan de beurt.
Die is hier, getuige het enthousiaste herkenningsapplaus, dankzij de plugging van dit krantje al zeer bekend geworden. En terecht ! Van de Grote Drie avantgardistiese groepen uit Engeland (de andere zijn de Pink Floyd en misschien nu al niet meer-Tomorrow) de beste, hoewel ze in Engeland het minste sukses hebben. De laatste tijd werken ze met een driemansformatie : orgel, drums en bas. Hoewel ze door de verdwijning van hun gitarist wel wat missen komt dat in hun muziek niet zo naar voren omdat ze steeds werken met een groot brok geluid waarin de drums, het orgel, de bas en de stemgeluiden één geheel vormen. Het orgel wordt - net zoals bij de Pink Floyd en bv. de Doors-' nogal on-orgelig bespeeld ( dat wil zeggen, zeer ver van de Jimmy Smith traditie vandaan). Het is een toetsenbord waar klanken uitkomen.
Zweverige, scheurende en ronde klanken. Drummer Robert is een afgrijselijk goede drummer die zowel solisties als begeleidend dingen doet, die geen enkele andere popdrummer hem na kan doen. En hij zingt ook nog verschrikkelijk lief, terwijl hij alleen maar een blauw slipje aan heeft. Niet te geloven hoor, die muziek hoewel er zo af en toe toch enige monotonie merkbaar was. Soms was dat de bedoeling, zo stond de bassist minutenlang achter elkaar te zeggen 'I did it again'. Dat ging maar door en door en nog eens door, terwijl de andere jongens er verschillende muzikale en ritmiese patronen achter zetten. Soms was het 'I did it again' ook tweestemmig te horen of met wat gekreun erachter. De jongens in de zaal voelden de zeer verre muziek ( zeer lange nummers, weinig zang, komplex opgebouwde toestanden ) wonderwel aan. Maar daar kwam ook bij dat er een lichtshow doorheen speelde die zeer prachtig met de muziek samenvloeide. Een lichtshow ( hè, wat een woord eigenlijk ) die met geen pen te beschrijven valt. Mark Boyle is de man achter de lichten. Hij gaf vroeger les op een kunstnijverheids school, maar kreeg daar de buik op den duur zo vol van, dat hij met lichten ging experimenteren. Met Joan Huls en John Claxton vormde hij 'The Sense Laboratory', waarmee hij de UFOclub Be Ins opluisterde. Dat niet alleen natuurlijk. Hij werkte voor zeer veel groepen en zijn Laboratory heeft zich ontwikkeld tot het mooiste dat er op het gebied van vloeistofprojektie bestaat. De laatste tijd werkt Mark vrijwel alleen nog met de Soft Machine, die hij de enige echte overgebleven Underground groep vindt.
De lichten van The Sense Laboratory zijn zeer mooi, zeer esteties op elkaar afgestemde kleurenvloeden die subtiel over de Soft Machine heenspoelden. Niet het schoolse ritmiese geknipper dat met de muziek mee probeert te doen. Toch ook weer niet een lichtspel dat niks met de muziek te maken heeft, maar meer in grote lijnen de sfeer blijft volgen. Tja, het valt met geen schrijfmachine te beschrijven, je moet het. .eh, zien eigenlijk. Gelukkig kan dat ook, Mark heeft namelijk een film van een uur gemaakt van .zijn lichtshow. Zeer goed, want zo kan iedereen ervan genieten. In Provadya bijvoorbeeld, want daar krijgen we die film. Hoera, plug, plug. De hoofdschotel van het avondje werd gevormd door de Elektriese Pruimen uit Californië. Nou, en die waren niet zo verschrikkelijk verteerbaar. Nu hadden die jongens hun uiterlijk niet mee : ze liepen in gebloemde Carnaby Street jasjes van twee jaar geleden terwijl er eentje zelfs een vogelverschrikkerskostuum aanhad. We wisten dat de jongens het best tot hun recht kwamen in de platenstudio onder leiding van iemand als Dave Hassinger. Dat betekende dat ze zeer gehandicapt werden door de niet feilloze geluidsinstallatie ( zang weer zeer slecht te horen ). Maar dat ze niet veel verder kwamen dan nogal lawaaiig en niet zo leuk, met zeer vervelende show hun nummers te brengen viel toch wel wat tegen. Een supersonies nummer als 'I had to much to dream last night' kwam er dankzij de goede leadgitarist ('n zeer goede) nog redelijk uit, maar 'Get me to the world on time' werd een onbeholpen aanfluiting. Als de zanginstallatie iets beter geweest was had alles misschien beter geklonken.
Nu hadden de mensen die midden door de Pruimenmuziek heen om de Soft Machine gingen roepen groot gelijk.
|
|
